ایمان دو نوع است: ایمانهای استوار و مستقر و ایمانهای معار و سست و لرزان کـه بـه مویی بسته هستند و اعتقـاد این افراد را میتوان تغییر داد «فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ»[1]. حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) به جناب کمیل فرمودند: «يا كُمَيْلُ اِنَّهُ مُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ فَاحْذَرْ اَنْ تَكُونَ مِنَ الْمُسْتَوْدَعِين»[2] اى كميل! ايمان يا حالت استقرار دارد و در جاى خود محكم است، يا همچون چيزى است كه به امانت و عاريه گذاشته شده باشد، از آن بپرهيز كه ايمان عاريتى داشته باشى. حال چه کنیم که ایمان معار و مستودع را تغییر داده و به ایمان مستقر و ثابت و استوار ارتقاء دهیم؟ همانطور که استفاده شده، عوامل تضعیف ایمان را باید از بین برد و عوامل تقویت ایمان را افزود. ایمانهای معار، محصول عوامل تزلزل ایمانی است. مهمترین چیزی که ایمانها را متزلزل میکند، معاصی و جرایم و گناهانِ عالمانه و عامدانه است. گناه آگاهانه و عالمانه، از ایمانِ انسان میکاهد و در هر بار گناه عالمانه، تزلزل ایمانی حاصل میشود. نقطۀ مقابل مطلب مذکور نیز صادق است، هر چقدر عمل به قرآن کریم و تقیّد به واجبات و اجتناب از محرّمات بیشتر باشد، و به عبارتی عوامل تقویت ایمان فراهم شود، موجبات ایمان مستقر را فراهم میآورد، ولذا درسی که از آیۀ شریفۀ مورد بحث اخذ میشود، این است که: با پرهیز از معصیت و تقیّد به واجبات، عوامل تضعیف ایمان کاهش یافته و ایمان، تقویت میشود و به ایمان مستقر تبدیل میگردد و صاحبان ایمانهای مستقر، از تزلزل ایمان نجات می یابند. صاحبان ایمانهای مستقر، امورشان را با ایمان میسنجند، لکن صاحبان ایمانهای معار، هر قدر که ایمان با منافعشان مطابقت داشته باشد، طرفدار ایمان هستند و زمـانی که منـافعشان آسیب میبیند، از ایمان دست برمیدارند «اِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ»[3].