«اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا اَبا عَبْدِاللهِ وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِك‏ عَلَيْكَ مِنّی سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقيتُ وَ بَقِیَ اللَّيْلُ وَ النَّهارُ وَ لا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِيارَتِكُمْ اَلسَّـلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ عَلٰى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ عَلٰى اَوْلٰادِ الْحُسَيْنِ وَ عَلٰی اَصْحابِ الْحُسَيْن(عَلَيهِ­ السَّلام)»[1]. «اَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاء»[2].

     آنچه که در این روزها بسیار شنیده می­شود، ندای «یاحسین» است. کسی که زائر حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) است، می­گوید: «یا حسین». کسی که در راه زیارت است، می­گوید: «یاحسین». کسی که به ظاهر دور است، می­گوید: «یاحسین». عدّ ه­ای با انفاق و احسانشان «یاحسین» می­گویند، عدّۀ دیگری با تبلیغشان و با برقراری مراسم حسینی می­گویند: «یاحسین». به هر حال هر کسی که می­خواهد به نوعی عشق و محبّت و دلدادگیِ خود را به خاندان جليلۀ عصمت و طهارت(عَلَيهِم السَّلام) نشان دهد، می­گوید: «یاحسین».

«این حسین کیست که عـالم همه دیوانۀ اوست

                               این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست»

     محبت حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) در قلوب مؤمنین هرگز خاموش نمی­شود و هرچه زمان بر آن بگذرد، شعله­ورتر می­شود. حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) فرمودند: «اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرارَةً فی قُلُوبِ الْمُؤمِنینَ لَنْ تَبْرُدَ اَبَداً»[3]، و در بيان نورانی ديگری نيز فرمودند: «اِنَّ لِلْحُسَيْنِ مَحَبَّةً مَكْنُونَةً فی قُلُوبِ الْمُؤمِنينَ»[4] و عاشقان بیش از پیش می­خواهند دلدادگی خود را به سرور آزادگان و سید عاشقان نشان دهند.

     حال، راز و علّت این همه محبّت به حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) چیست؟ یا اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) به راستی شما چه کردید که اینگونه قلوب را تسخیر نمودید؟ راز این محبت و دلدادگی به حضرت سیّدالشهداء(عَلَيهِ السَّلام) این است که آن بزرگوار هرچه از جان و مال و فرزند و اهل بیت و یاران داشتند، همه را در طَبَق اخلاص نهاده و عاشقانه تقدیم محبوب ازلی و ابدی نمودند و حقیقتاً که آن بزرگوار مفهوم عشق را چه زیبا ترسیم فرمودند. از جمله کلماتی که در روز مقدّس عاشورا تفسیر گردید و سمعی و بصری شد، کلمۀ «عشق» است و اکنون این عشق و محبّت را شیعیان آن بزرگوار در دل و قلب و جان خود دارند، ولذا هرکسی می­خواهد در این میان عشق خود را به گونه­ای تقدیم مولایش کند و آن را ابراز نماید تا گوشه چشمی شامل حالش گردد.

«در بزم وصالش همه کس طـالب ديدار

                                           تا یار که را خواهد و میلش به که باشد»[5]

     زائرین محترمی نیز که پیاده عازم زیارت اربعین هستند، عشق و دلدادگی خود را این چنین نشان می­دهند. «خداوند متعال همۀ ایشان را با زیارت مقبول و مشکور و در کمال سلامتی روحی و جسمی به اوطانشان برگرداند». «چون عشق حرم باشد، سهل است بیابان‌ها»[6].

«در بیابان گر  بـه شـوق کعبـه خـواهی زد قـدم

                                         سرزنش­ها گر کند خار مغیلان غم مخور»[7]

     همانطور که هدف خداوند متعال از ارسال حضرات انبیاء(عَلَيهِم السَّلام) و رسالت وجود مقدّس حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) و تمام حضرات معصومین(عَلَيهِم السَّلام)، خارج نمودن بندگان خداوند از ظلمات به نور است، همانگونه نیز هدف وجود مقدّس حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) از قیامشان، احیای دین و خارج نمودن انسانها از ظلمات به نور و هدایت کردن آنهاست و بحمدالله همه به نوعی در راستای پذیرش هدایت و ولایت آن حضرت، قدمها برداشته و تلاشها می­کنند. هر کسی به «دمی یا درمی یا قدمی یا قلمی» در این راه تلاش می­کند، ولی اینکه تلاش  و زحمت چه کسی بیشتر و زودتر مقبول می­گردد، نزد خداوند است.

«کس چه داند تا درین بحر عمیق

                                                     سنگریـزه قدر دارد یـا عقیـق»[8]

     تمام دلدادگی­ها و اظهار عشق و محبت ها به حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) زیباست، لکن آن محبت و ابراز ارادتی زودتر به اجابت می­رسد و کسی پاسخ محبّت خود را زودتر دریافت می­دارد و پـاسخ او به ندای «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی» حضرت­ اباعبدالله  الحسین(عَلَيهِ السَّلام) سریع تر به اجابت می­رسد که عشق و دلدادگی خود به حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) را با اطاعت از فرامین آن حضرت که همان فرامین قرآن کریم است، به اثبات رساند. آری، آنچه که قرآن کریم از ما طلب دارد و بیشترین محبت­ها را از سوی آن بزرگوار، به عنوان پاسخ شامل حال ما می­کند، عشق و محبّتی است که ما را به اطاعت ایشان وامی­دارد. اطاعت از اهل بیت عصمت و طهارت(عَلَيهِم السَّلام) اطاعت از قرآن کریم و حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) است و محبّت حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) به عنوان قرآن ناطق با عمل به قرآن نازل فراهم می­شود. از اینرو آنچه که در این ایّام در پیشگاه حضرتش ارزش بالاتری دارد، اطاعت و تسلیم در برابر اوامر آن بزرگوار است.

     بنابراین شایسته است ما نیز نگاهی به پروندۀ اعمال خود بیندازیم و توجه کنیم که ما چقدر عامل به فرامین قرآن می­باشیم  و از حضرات اهل بیت عصمت و طهارت(عَلَيهِم السَّلام) که قرآن ناطق هستند، اطاعت و پیروی می­نمائیم؟ در این میدان کسی برنده است که در راستای اهداف حضرت اباعبدالله الحسین(عَلَيهِ السَّلام) حرکت کند و اعمال و رفتار و اخلاق او بیشتر شبیه مولایش باشد و در این صورت «یـاحسین» او مقبول­تر خواهد بود. آری، حضرت اباعبدالله  الحسین(عَلَيهِ السَّلام) آن محبّتی را سریع­تر اجابت می­کنند که با اخلاق و عمل به قرآن همراه باشد و عمل و اخلاق، لفظ و لسان را یاری و همراهی کند و در صورتی که «یاحسین»ها به این مرحله باریافت و توانست در آستانۀ اربعین، انسان را به توبۀ حسینی موفق گرداند و اعمال و رفتار و اخلاق او را اصلاح کند و او با قلب و عمل «یاحسین» بگوید، نه تنها دیگر جامانده نیست، بلکه سریع­تر اجابت شده ­است و «یاحسین» حقیقی در او تحقّق یافته و به عبارتی «یاحسین» با «تاحسین» همراه شده ­است. هدف از قیام عاشورا حسینی کردن انسان­هاست، ولذا اگر انسان حسینی شود، نه تنها دیگر جامانده نیست، بلکه برنده است. پرواضح است کـه «یاحسینی» به مقصد می­رسد که در مسیر «حق» «باحسین» باشد و به «تاحسین» برسد. منظور از «تاحسین» این است که از روز مقدّس عاشورا در راستای حسینی نمودن اخلاق و رفتار و عمل تلاش و حرکت نمائیم تا در روز مقدّس اربعین، ان­شاءالله تعـالی، اخلاق و عمل حسینی گردد و فاصله­ای در این میان باقی نماند و به این ترتیب در روز مقدّس اربعین، از جدّ و پدر عاشورا زندگیِ با عزّت و موتِ با عزّت را دریافت نماییم و به حیات و ممات حسینی که همان حیات و ممات محمّد و آل محمّدی(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) است نائل گردیم. «اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیایَ مَحْیا مُحَمَّـدٍ وَ آلِ مُحَمَّـد(صَلَّی­ اللهُ­ عَلَيهِ ­وَ­آلِهِ) وَ مَمـاتی مَمـاتَ مُحَمَّـدٍ وَ آلِ مُحَمَّد(صَلَّی­ اللهُ ­عَلَيهِ ­وَ­آلِهِ)»[9].

     روز مقدّس اربعین سالروز وفات مرحوم پدر است که از محبّین اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) بودند و با دادن نان حلال به فرزندان و نقل سخنان نورانی حضرات اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) آنان را هم محبّ اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) پرورش دادند و ما محبّت به اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) را مدیون پدر و مادری هستیم که از کودکی با آن بزرگواران آشنا نمودند تا ان­شاءالله تعالی در این دنیا با پیروی از آن بزرگواران با عزّت زندگی کنیم و در جهان دیگر نیز با آن بزرگواران محشور شویم، و در اين رابطه، در مورد عاقبت به خير شدگان و افرادی که در پناه اهل بيت(عَلَيهِم السَّلام) با عزّت زيستند و با عزّت رفتند، اشعاری را زمزمه می نمودند که عبارت بود از:

«خوشا آنان کـه بـا عزت ز گیتی

                                                      بسـاط خویش برچیدند و رفتند

ز کـالاهـای این آشفتـه بــازار

                                                       محبّـت را پسندیـدند و رفتنـد

خوشـا آنان که در میزان وجدان

                                                      حساب خویش سنجیدند و رفتند

نگردیـدند هرگـز گِـرد بــاطل

                                                       حقیـقت را پرستیـدند و رفتند

خوشـا آنـان کـه در راه عدالت

                                                      به خون خویش غلطیدند و رفتند

خوشـا آنــان کـه بـذر آدمیّت

                                                       در ایـن ویرانه پاشیدند و رفتند

خوشـا آنـان که پا در وادی حق

                                                       نهـادنـد و نلغزیـدند و رفتنـد

ز تقوا جامه بر تن کن که پاکـان

                                                       ز تقـوا جـامه پوشیدند و رفتند

(رسا) در راه خدمت بـاش کوشا

                                                       خوشا آنان که کوشیدند و رفتند»

     «بارالهـا! بـه روان مقدّس حضـرت محمّـد و آل محمّـد(صَلَّی­ اللهُ­ عَلَيهِ­ وَ­آلِهِ) درود فرسـت و در امر ظهـور و فـرج مـولا و مقتـدایـمـان حضرت ولیّ­ عصر(عجِّل­ اللهُ­ تعالی ­فَرَجَهُ ­الشَّريف) تعجیل بفرما. پروردگارا! توفيق بيداری از خواب گران غفلت و توبۀ حقيقی از تمام خطاها و قصورها و معاصی به همۀ ما مرحمت بفرمـا. خداوندا! همۀ ما را از شرّ نفس و شيطان و سقوط در ورطۀ هلاکت معنوی، مصون و محفوظ بفرما و توفيق هجرت معنوی و باطنی به همۀ ما عنايت بفرما. پروردگارا! همۀ ما را از شيعيان و پيروان حقيقی حضرات اهل بيت عصمت و طهارت(عَلَيهِمُ­ السَّلام) مقرّر بفرما و از شفاعت کبرای آن بزرگواران بهره­مند بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمدیده علی ­الخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق، سوریه و يمن نجات کرامت بفرما».

 

 

«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ

صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»

 

 

[1]- سلام بر تو ای اباعبدالله(عَلَيهِ ­السَّلام) و بر روح هايی که در آستانت مدفون شدند، بر تو باد از طرف من سلام و درود خداوند هميشگی تا زمانی که باقی است شب و روز و قرار ندهد خداوند آخرين عهد از من برای زيارت شما، سلام بر امام حسین(عَلَيهِ­ السَّلام) و سلام بر علی بن الحسین(عَلَيهِ ­السَّلام) و سلام بر اولاد امام حسين(عَلَيهِ ­السَّلام) و سلام بر اصحاب امام حسین(عَلَيهِ­ السَّلام) (مفاتیح­ الجنان، فرازی از زیارت عاشورا).

[2]- کجاست طلب کنندۀ خونِ کشته شده در کربلا (مفاتیح الجنان، فرازی از دعای ندبه).

[3]- همانا در قتل حسین(عَلَيهِ السَّلام) حرارتی است در قلبهای مؤمنان که هرگز سرد نمی شود تا ابد (مستدرک الوسایل، ج۱۰، ص۳۱۸).

[4]- همانا برای حسين(عَلَيهِ السَّلام) محبّتی نهادينه شده در قلب های مؤمنين وجود دارد (الحق المبين في معرفه المعصومين، الشيخ علي الكوراني العاملي، 588).

[5]- دولتشاه

[6]- سعدی(عَلَيهِ الرَّحمَة)

[7]- حافظ(عَلَيهِ الرَّحمَة)

[8]- عطار(عَلَيهِ الرَّحمَة)

[9]- پروردگارا، قرار بده زندگی مرا زندگی محمد و آل محمدی(صَلَّی­ اللهُ­ عَلَيهِ ­وَ­آلِهِ) و مرگ مرا مرگ محمّد و آل محمّدی(صَلَّی­ اللهُ­ عَلَيهِ­ وَ­آلِهِ) (مفاتیح­ الجنان، فرازی از زیارت عاشورا).