مطلبی از استاد جوادی آملی در مورد اینکه چرا امام رضا(عَلَيهِالسَّلام) به لقب رضا ملقّب شدند، بیان شده که خیلی قابل توجّه است: «هیچ موجودی از هیچ موجود دیگری راضی نمیشود، مگر به وساطت مقام امـام هشتم؛ هیچ انسـانی به هیچ توفیقی دست نمییابد و خوشحـال نمیشود، مگر بـه وساطت مقام رضوان رضا(عَلَيهِالسَّلام)؛ و هیچ نفس مطمئنّهای به مقام راضی و مَرضی بارنمییابد، مگر به وساطت مقام امام رضا(عَلَيهِالسَّلام)! او نه چون به مقام رضا رسیده است، به این لقب ملقّب شده است! بلکه چون دیگران را به این مقام میرساند، ملقّب به رضا شد».
پس بالاترین نعمت و عظیمترین موهبت و بزرگترین سرمایه که رضایت پروردگار است، جز با وساطت حضرت امام رضا(عَلَيهِالسَّلام) امکانپذیر نیست. امروز که روز ولادت آن بزرگوار و روز عید است و میهمان آن حضرت هستیم که خداوند متعال این عید را به همه مبارک بفرماید و عیدی هم شأن این عید عظیم که ظهور و فرج حضرت امام زمان(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف) است، عنایت بفرماید و مظلومان را به دست مبارک آن بزرگوار نجات کرامت بفرماید، بعد از درخواست ظهور حضرت امام زمان(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف)، از خداوند متعال، مقام رضا را درخواست مینمائیم، چراکه بالاترین سرمایه، رضایت پروردگار است. خداوند متعال، آسمانها و زمین و هر آنچه در آن است و کرات و کهکشـانها بـا آن بینهـایت بزرگهـا را قلیل معرفی میفرماید «مَتاعُ الدُّنْیا قَلیلٌ»[1]، ولی سرمایة رضایت پروردگار را اکبر میخواند «وَ رِضْوانٌ مِنَ اللهِ اَکْبَرُ»[2]. خدای اکبر، رضایت خود را سرمایة اکبر برای ما انسانها معرفی فرموده است، ولذا ما این سرمایة رضوان الهی را از امام(عَلَيهِالسَّلام) درخواست میکنیم. زمانی رضایت الهی شامل حال انسان میشود که به مقام رضایت از خدای سبحان نائل شود، به این معنا که به تمام مقدّرات الهی و روزیها و دادهها و ندادههای پروردگار راضی باشد و دائماً از خدای سبحان سپاسگزار بوده و خود را بدهکار بداند که در این صورت خداوند متعال نیز از چنین بندهای راضی بوده و رضوان الهی شامل حال او میگردد «رَضِیَ اللهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ»[3]. حال آیة شریفة مذکور، در ادامة آیة شریفة صد و نوزده مبارکة مائده ذکر شده که میفرماید: «يَوْمُ يَنْفَعُ الصّادِقينَ صِدْقُهُمْ» روز قیامت، صادقان را صدقشان نفع میدهد. یعنی رضوان الهی محصول مقام صدق است که انسان در زبان و لسان و عمل و رفتار صادق باشد که در چنین صورتی خداوند متعال میفرماید: «لَهُم جَنّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهارُ خالِدينَ فيها اَبَدًا رَضِیَ اللهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ»[4]. حال ملاحظه میشود که مقام صدق، انسان را به چه درجات رفیعهای صعود میدهد و تا چه حدّ در رضایت پروردگار نقش دارد و موجب رسیدن به فوز و رستگاری میگردد. در رأس اوصافی که موجب میشود انسان به مقام صدّیقین راه یابد، داشتن مقام صدق در لسان و گفتار است و در مقابل، کذب و دروغ انسان را از دنیا و عقبی ساقط میکند. حضرت امام حسن عسکری(عَلَيهِالسَّلام) میفرمایند: «جُعِلَتِ الْخَبائِثُ كُلُّها فی بَيْتٍ وَ جُعِلَ مِفْتاحُهَا الْكَذِب»[5].
1- بهرهمندی دنیا اندک است (مبارکة نساء/77).
2- و خشنودی از (جانب) خداوند بزرگتر است (مبارکة توبه/72).
3- راضی شد خداوند از ایشان و خشنود شدند از او (مبارکة مائده/119).
4- برای ايشان است باغهايی که جاری است از زير آنها نهرها، جاودانی هستند در آن تا ابد، راضی است خداوند از ايشان و راضی هستند (ايشان) از او (خداوند)، اين است رستگاری بزرگ (مبارکة مائده/119).
5- قرار داده شدند بدیها همگی در خانهای و قرار داده شد کلید آن (خانه) دروغ (بحارالانوار، ج69، ص263).