:

     آیة شریفة مورد بحث، در بیان این مطلب است که خداوند متعال، بندگانش را آفریده تا فضل و احسان خود را شامل حالشان سازد و خدای سبحان با این بیان مبارک، تمام بندگانش، بخصوص جوانان را متوجّه می­سازد که عمر، امانت عظیم الهی است. حال وقتی عمر امانت الهی می­باشد، پُرواضح است دوران جوانی که چلچراغ زندگی و قدح بلورین و عالی­ترین دوران عمر است، چه امانت گرانقدری می­باشد! آری، جوانی، امانت زیبای الهی است که خداوند متعال آن را هبه فرموده، ولذا بزرگترین مدیریّت، مدیریّت جوانی است و بالاترین حفاظت، باید حفاظت از این امانت باشد. وقتی جوانی، بالاترین نعمت و تحفة پروردگار است، بالاترین اسراف، اسراف جوانی می­باشد. اسراف در هر نعمتی، معصیت است، لکن اسراف جوانی بطوری که انسان مسیری را که خدای سبحان برایش مقدّر فرموده، با سوءاختیار برگرداند و به سراشیبی بیفتد و جوانیش را به آتش بکشد و تباه کند، بالاترین گناه و معصیت است. حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی­اللهُ­عَلَيهِ­وَ­آلِهِ) فرمودند: انسان در روز قیامت، قدم از قدم برنمی­دارد، مگر اینکه در مورد چهار مطلب از او سؤال می­شود، که از جملة آنها، این است که: عمرت را در چه راهی فانی کرده­ای؟ «عَنْ عُمُرِهِ فيما اَفْناه‏» و جوانیت را در چه راهی فرسوده نمودی؟ «وَ شَبابِهِ فِيما اَبْلاه‏»[1]. با وجود اینکه جوانی داخل عمر است، لکن بعداز اینکه یک بار از کلیة عمر سؤال شد، بار دیگر از عالی­ترین دوران عمر که جوانی است، سؤال می­شود که این ذکرِ خاص بعد از عام، دلیل بر اهمیّت مطلب می­باشد. پس جوانان عزیز توجّه کنید که خداوند چه خط سیر مبارکی برایتان در نظر گرفته است؛ مبادا در اثر سوءاختیار مسیرتان را تغییر دهید و در عمر و جوانیتان اسراف کنید. جوانی که این دوران محدود و زودگذر را در برنامه­های مبتذل فـانی می­کند، بـالاترین اسراف را انجام داده و بر خویشتن ظلم می­نماید. وجود مقدس امام علی(عَلَيهِ­السَّلام) می­فرمایند: «اِضاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّة»[2] ضایع کردن وقت و فرصت، غُصه است. ضایع نمودن عمر گرانقدر و فرصت­های ارزشمند، در روز قیامت، غصه و اندوه غیرقابل جبرانی به بار می­آورد که قابل توصیف نیست.

 

1- امالی صدوق، ص39

2- بحارالانوار، ج68، ص217