يکی از اعمالِ بافضيلت ماه شريف شعبان، صلوات شعبانيّه است؛ در اين صلوات عظيم­الشّأن، حضرات ائمّة اطهار(عَلَيهِم ­السَّلام) را با عبارت «اَلْكَهْفِ الْحَصينُ»[1] می­خوانيم و اين حقيقت روشن می­گردد که اگر انسان به ابواب توحيد که حضرات معصومين(عَلَيهِم ­السَّلام) هستند متوسّل و متمسّک گردد، و اميدوار باشد که آنان، او را شفاعت می­کنند و به توحيد می­رسانند، اميد است که بخشوده گردد و پاک شود و به محفل پاکان راه يابد. تنها پناهگاه امن و امان الهی، کهف حصين اهل­بيت(عَلَيهِم ­السَّلام) است و منهای شفاعت ايشان نمی­توان وارد شد. پس برای پذيرفته شدن در پيشگاه الهی بايد به پناهگاه رفت و به غار اهل­بيت(عَلَيهِم ­السَّلام) پناه بُرد، همانطور که خداوند متعال فرمود: «وَ اْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ اَبْوابِها»[2] به خانة توحيد از درهای آن وارد شويد. درهـای توحيـد، حضرات معصومين(عَلَيهِم ­السَّلام) هستند «نَـحْنُ اَبْـوابُ الله‏»[3].

     يکی ديگر از بافضيلت­ترين اعمال ماه شريف شعبان، خواندن مناجات شعبانيّه است. مناجات شعبانيّه مناجاتی از حضرت امام علی(عَلَيهِ­ السَّلام) است که تمام حضرات معصومين(عَلَيهِم ­السَّلام) آن را خوانده­اند. اين مناجات، سرشار از عشق و محبّت و توحيد و معرفت است. اگر تا به امروز موفّق به خواندن آن نشده­ايم، حتماً هر روز يک بند از آن را با ترجمه بخوانيم تا متوجّه گرديم که چطور امام(عَلَيهِ­ السَّلام) ما را به اميدواری به رحمت خداوند و برای اهليّت يافتن با ميزبان کريم و بهره­مندی از فيوضات و برکات عالية اين ماه دعوت می­فرمايند.

     میهمان باید با میزبان سنخیّتی داشته باشد. همانطور که «منتظِر باشد شبیه منتظَر»، همانگونه هم میهمان باید شبیه میزبان باشد ولذا شایسته است طهارتی برای خود فراهم آوریم که لایق میزبان گردیم و این مناجات عظیم ­الشأن برای پاکی و طهارت، نسخه­های شفابخشی را ارائه می­دهد.

 

1- پناهگاه استوار

2- و داخل شويد خانه­ها را از درهای آن (مبارکه بقره/189).

3- ما باب­های خداوند هستيم (بيان نورانی امام سجّاد(عَلَيهِ­ السَّلام)، بحارالانوار، ج24، ص12).