خداوند متعال در ادامۀ آیۀ شریفۀ مورد بحث می فرماید: «وَ لَوْ شاءَ اللهُ لَسَلَّطَهُمْ عَلَيْكُمْ» و به این ترتیب مسلمانان را توجه می دهد که مبادا به پیروزی های خودتان تکیه کنید و این نصرت را از آنِ خود بدانید، همان طور که به رسول گرامی خود می فرماید: «فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لكِنَّ اللهَ قَتَلَهُمْ وَ ما رَمَيْتَ اِذْ رَمَيْتَ وَ لكِنَّ اللهَ رَمى»[1]. خداوند متعال مسلمانان را متوجه می سازد که اگر پیروز شدند، این خواست خداوند بود که رُعب آنان را بر دل دشمنانشان افکند و ایشان را بر آنها پیروز کرد و غلبه داد «وَ لَوْ شاءَ اللهُ لَسَلَّطَهُمْ عَلَيْكُمْ»، همان طور که مسلمانان در سیزده سال دوران مکه تحت فشار مشرکان و کافران بودند و به آن صورت آزمایش می شدند و اگر خداوند می خواست، همان شرایط را ادامه می داد «وَ لَوْ شاءَ اللهُ لَاَعْنَتَكُم»[2]. حضرت امام زمان(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف) مانند حضرت امام علی(عَلَيهِالسَّلام) منصور به رُعب هستند، یعنی خداوند آنان را با رُعب یاری فرموده است.
پس این خداوند بود که رُعب مسلمانان را در دل کافران افکند و آنان را پیروز فرمود و اگر خداوند می خواست، آنها را بر شما مسلمانان مسلّط می کرد که این امر به توحید افعالی مربوط می شود. اگر انسان هیچ کمال و نعمتی را از خود نداند و باور و یقین داشته باشد که فقر محض در برابر غنای محض است و تمام سبب ها به اذن مسبّب الاسباب کارساز است «لا مُؤَثِّرَ فِی الْوُجُودِ اِلَّا الله»[3]، در این صورت نصرت و پیروزی را از آنِ خـود نمی داند و بـه خود تکیـه نمی کند. این آیۀ شریفه مربوط به جهاد نظامی و مسلّحانه بود.