مشرکین معتقدند که در این دنیا بعضی از انسان ها نیکوکار و برخی بدکار هستند، ولی بعد از مُردن یکسان می شوند، مانند درختان که یکی خار دارد و دیگری میوه می دهد، ولی همۀ آنها خشک و پوسیده می شوند و تبديل به هيزم می گردند. امّا خداوند متعال می فرماید: آیا اهل جرم و فجّار را با اهل تسلیم و متّقین یکی قرار می دهیم «اَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقينَ كَالْفُجّارِ»[1]. انسان چوب نیست که بعد از مرگش تمام شود و ماتَ فات گردد، بلکه موجودی است که تمام اوصاف کمالیۀ پروردگار را بالقوّ ه در وجود خود دارد. آفرینش هدفمند است، چراکه معاد و بازگشتی وجود دارد و مرگ در دنیا به معنای فنا و نابودی نیست. استاد جوادی آملی می فرمایند: این دنیا گنجایش تمام کیفر و پاداش انسان را ندارد، به عنوان نمونه: هیتلر یا صدام و یا سایر جنایتکاران، این همه افراد بیگناه را از بین بردند و سرانجام خودشان کشته شدند، امّا آیا با یکبار مردن به سزای اعمالشان رسیدند و همه چیز تمام شد؟ انسان در این دنیا بخشی از جزا و پاداش خود را دریافت می دارد، ولذا بايد از دنیا که دار تکلیف است، به آخرت که دار جزا و پاداش می باشد، منتقل شود تا در آنجا پاداش و یا کیفر اعمال خود را ببیند «وَ لَاَجْرُ الْآخِرَةِ اَكْبَر»[2]، «وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ اَكْبَر»[3] و آنچه که انسان را از دار تکلیف به دار جزا و از دار فنا به دار بقا منتقل می کند، مرگ می باشد. به فرمودۀ حضرت امام حسین(عَلَيهِالسَّلام) مرگ پل است «فَمَا الْمَوْتُ اِلّا قَنْطَرَةٌ»[4]. آری، مرگ پلی است که انسان را از جهان محدود و مسافرخانه، به جهان نامحدود و مقرّ و محل و دار کیفر و پاداش منتقل میسازد تا در آنجا که گنجایش اجر و مزد نیکوکاران و بدکاران را دارد، همه را بطور کامل ایفا نماید. خدای سبحان در مبارکۀ انعام از قول حضرت ابراهیم(عَلَيهِالسَّلام) می فرماید: «لا اُحِبُّ الْآفِلينَ»[5] من به آفل دل نمی بندم. وقتی دنیا مسافرخانه است و وطن حقیقی انسان نمی باشد و او صد در صد رفتنی است، شـایسته نیست کـه بـه آن دل ببندد. آنچـه که غروب کردنی است، شایسته دلبستگی نمی باشد «هر چه دير نپايد دلبستگی را نشايد».
استاد جوادی آملی می فرمایند: «هيچ لحظه ای برای مؤمن، شيرين تر از لحظۀ مرگ نيست و هيچ لحظه ای برای کافر تلخ تر از لحظۀ مرگ نيست». زیباترین لحظه برای مؤمن، زمان مرگ اوست. چون همین کـه چشمش بسته شد، نه تنها تمام حضرات معصومین(عَلَيهمِ السَّلام) را مشاهده میکند، بلکه جناب ملک الموت را به زیباترین چهره زیارت می کند، و در مقابل، شخص گناهکار نه تنها با چهرۀ رحمت آن بزرگواران روبرو نمیشود، بلکه جناب ملک الموت را خوفناک می بیند. در روايتی آمده است: «حضرت ابراهيم(عَلَيهِالسَّلام) به جناب عزرائيل(سَلامُ اللهِ عَلَيه) فرمودند: از تو می خواهم خودت را به آن صورتی که مؤمنين را قبض روح می کنی به من بنمايانی، حضرت ابراهيم(عَلَيهِالسَّلام) به دستور او، روی خود را برگردانيدند، و سپس به او نگاه کردند، جوانی بسيار زيبا و خوش رو و شاد را ديدند، فرمودند: «اگر مؤمن پس از مرگ چيزی (پاداشی) غير از اين چهرۀ زيبا را نبيند، همين ديدار برای او کافی است، و پاداش خوبی برای کارهای نيکش خواهد بود»، سپس حضرت ابراهيم(عَلَيهِالسَّلام) به جناب عزرائيل(سَلامُ اللهِ عَلَيه) گفتند: اگر می توانی، خودت را در آن چهره ای که گمراهان را با آن، قبض روح می کنی، به من بنمايـان، جناب عزرائيل(سَلامُ اللهِ عَلَيه) عرض کردند: ای ابراهيم، تو طاقت ديدن آن چهره را نداری، حضرت ابراهيم(عَلَيهِالسَّلام) خواسته شان را تکرار کردند، جناب عزرائيل(سَلامُ اللهِ عَلَيه) عرض کردند: روی خود را برگردان، حضرت ابراهيم(عَلَيهِالسَّلام) روی خود را برگردانيدند و سپس به او نگاه کردند، مردی سياه را ديدند که موهای بدنش راست شده و بسيار بوی بدی دارد و از سوراخ های بينی او دود و آتش بيرون می آيد، حضرت ابراهيم(عَلَيهِالسَّلام) نتوانستند آن چهره را مشاهده کنند و بر اثر شدّت ناراحتی، بيهوش شدند و وقتی به هوش آمدند، جناب عزرائيل(سَلامُ اللهِ عَلَيه) را به صورت اوّل ديدند، به ايشان فرمودند: «ای فرشتۀ مرگ، اگر انسانِ گنهکار، جز ديدنِ همين چهره، کيفر ديگری نبيند، همين نگاه برای عذاب و کيفر او کفايت می کند»»[6].
«بارالهـا! بـه روان مقدّس حضـرت محمّـد و آل محمّـد(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) درود فـرسـت و در امـر ظـهـور و فـرج مـولا و مقتـدایـمـان حضـرت ولیّعصر(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف) تعجیل بفرما. پروردگارا! توفيق بيداری از خواب گران غفلت و توبۀ حقيقی از تمام خطاها و قصورها و معاصی به همۀ ما مرحمت بفرمـا. خداوندا! همۀ ما را از شرّ نفس و شيطان و سقوط در ورطۀ هلاکت معنوی، مصون و محفوظ بفرما. پروردگارا! همۀ ما را از شيعيان و پيروان حقيقی حضرات اهل بيت عصمت و طهارت(عَلَيهِمُالسَّلام) مقرّر بفرما و از شفاعت کبرای آن بزرگواران بهرهمند بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرمـا. به مسلمانان ستمدیده علیالخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق و سوریه و يمن نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ
صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»