به مناسبت قرار گرفتن در آستانۀ ولادت حضرت امام حسن عسکری(عَلَيهِ­السَّلام)، جلسه را تیمّناً و تبرّکاً با دو بیان نورانی از آن حضرت آغاز می کنیم تا باعث نورانیّت بالاتر شود.

     1- آن بزرگوار می فرمایند: «مِنَ الذُّنُوبِ الَّتی لا تُغْفَرُ قَوْلُ الرَّجُلِ لَيْتَنی لا اُؤاخَذُ اِلّا بِهذا»[1] از گناهانى كه بخشيده نمى‏شود، اين است كه شخص بگويد: كاش مرا از همين يك گناه بازخواست كنند. از جمله گناهان کبیره، کوچک شمردن گناهان است، چراکه باعث اصرار بر معصیت می شود.

     2- «مَنْ رَضِیَ بِدُونِ الشَّرَفِ مِنَ الْمَجْلِسِ لَمْ يَزَلِ اللهُ وَ مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتَّى يَقُوم‏»[2] هـر کس در مجلـسی بـه نشستن در پایین ترین محل راضی گردد، خداوند و فرشتگان تا وقتی که آن شخص از جای خود برخیزد بر او درود می فرستند.

 

[1]- بحارالانوار، ج50، ص250

[2]- بحارالانوار، ج72، ص466