با توجه به اینکه آیات قرآن کریم، تاریخ مصرف ندارند، لذا همیشه پیام می دهند و زنده هستند و هم برای مردمان عصر نزول پیام دارند و هم برای مردمان نسل های بعد پیام می دهند. وظیفة رهبر این است که با قاطعیّت و اعتماد به پروردگار، برای اجرای اوامر الهی اقدام کند، حتی اگر احدی آن بزرگوار را همراهی نکند. همین جریان در واقعة عاشورا، بالعیان مشاهده میشود. با وجود اینکه برای حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) دوازده هزار یا هیجده هزار نفر نامه نوشتند و آن بزرگوار را دعوت کردند، لکن آن حضرت را تنها گذاشتند. حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) آن روز هم مانند جدّ بزرگوارشان، مردم را به جهاد دعوت میکردند، و همین روش حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) را اجرا مینمودند، همانطور که خداوند متعال به حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) فرمود: یا رسول الله، اگر مردم شما را در جهاد همراهی نکردند، تنها برو؛ همانگونه حضرت امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) نیز در ابتدایِ قیام خود فرمودند: «فَاِنّی راحِلٌ مُصْبِحاً اِنْ شاءَ الله»[1]. حضرت امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) نیز به آئین و روش جدّ بزرگوارشان عمل خواهند فرمود. قیام حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) و حضرت امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) به همدیگر شباهت دارند، بطوری که حضرت امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف)، به هنگام ظهور کنار کعبه، مابين رکن و مقام ايستاده و می فرمایند: «آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم ... بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین(عَلَيهِ السَّلام) را تشنه کام کُشتند»[2]. بطور کلّی ظهور مبارک حضرت امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) با نام مقدّس حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) صورت می گیرد و بعد از رحـلت یـا شهـادت حضـرت امـام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف)، حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) اوّلین رجعت کننده هستند و از معتقدات و باورهای واجب دینی، اعتقاد به رجعت است. حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام)، حضرت امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) را تجهیز و تکفین و تدفین می کنند، چراکه امامِ معصوم را باید امام معصوم، تجهیز و کفن و دفن فرماید.
همانطور که وقتی حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) مردم را به جهاد دعوت کردند، عدّه ای حاضر به شرکت در جهاد نشدند و در زمان حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) نیز در روز مقدّس عاشورا گروهی حاضر نشدند که دعوت آن بزرگوار را اجابت نمايند و به ندای ايشان پاسخ دهند، مبادا وقتی حضرت امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) بعد از این همه دعا برای تعجیل فرج، ظهور فرمایند، ما هم در زمرة کسانی باشیم که به دعوت آن بزرگوار لبیک نگفته و به شقاوت ابدی مبتلا شويم و برای نجات از اين گرفتاری، تلاش نماييم که در زمرة منتظران آن حضرت قرار گیریم و همـانطور کـه از تعاليم عـالية اهل بيت(عَلَيهِم السَّلام) استفاده کرده ايم، انتظار، عمل است و افضل اعمال می باشد و انتظار، جهاد است و افضل جهاد می باشد «اَفْضَلُ اَعْمالِ اُمَّتِی انْتِظارُ الْفَرَج»[3]، «اَفْضَلُ جِهادِ اُمَّتِی انْتِظارُ الْفَرَج»[4]. حضرت امام علی(عَلَيهِالسَّلام) فرمودند: «و هر كسى كـه راهِ مـا را گيرد، فردا در حظيرة القدس (بهشت) با ماست، و منتظرِ امر ما همچون كسى است كه در راه خدا به خونش غلطد»[5]. امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) نيز فرمودند: «منتظرِ ظهور امام دوازدهم، مانند کسی است که در رکاب پيامبر خدا(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) شمشير کشيده است و از ايشان دفاع می کند»[6]. حضرت امام حسین(عَلَيهِ السَّلام) نيز در بيانی مبارک فرمودند: «کسی که در زمان غيبت، در مقابل اذيّت و آزار و تکذيب آنها (افراد مرتدّ) صبور باشد، مجاهدی است که با شمشير در کنار رسول خدا(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه) جهاد کرده است»[7]. حضرت امام سجّاد(عَلَيهِ السَّلام) نيز می فرمايند: «کسی که در زمانِ غيبتِ قائمِ ما بر ولايت ما استوار باشد، خداوند پاداش هزار شهيد از شهدای جنگ بدر و اُحُد را به او ارزانی خواهد داشت»[8].
[1]- پس همانا من کوچ کننده ام فردا صبح اگر خداوند بخواهد (بحارالانوار، ج44، ص367).
[2]- الا یـا اهل العالم انـا الامام القـائم ... الا یـا اهل العـالم ان جدّی الحسین قتلوه عطشان (الزام الناصب فی اثبات الحجة الغائب، ج2، ص233).
[3]- بافضيلت ترينِ اعمال امّت من انتظار برای فرج است (بيان نورانی حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه)؛ بحارالانوار، ج50، ص318).
[4]- بافضيلت ترينِ جهاد امّت من انتظار برای فرج است (بيان نورانی حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِه)؛ بحارالانوار، ج74، ص143).
[5]- وَ الْآخِذُ بِاَمْرِنا مَعَنا غَداً فی حَظيرَةِ الْقُدْسِ وَ الْمُنْتَظِرُ لِاَمْرِنا كَالْمُتَشَحِّطِ بِدَمِهِ فی سَبيلِ اللهِ (الخصال، ج2، ص625).
[6]- کمال الدّين، ج2، ص647
[7]- کمال الدّين، ج1، ص317
[8]- اثبات الهداة، ج5، ص81