ایّام البیض ماه شريف رجب، ایام ولادت مولی الموحدین حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) است، و شبهای قدرِ ماه مبارک رمضان، ایام شهادت آن بزرگوار میباشد. ولادت قرآن ناطق در ماه نزول تدریجی قرآن و شهادت قرآن ناطق در ماه نزول دفعی قرآن کریم قرار گرفته است و این امر، موقعیّت عظیم معنوی و مقام شامخ آن بزرگوار را میرساند. حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) میفرمایند: «نَحْنُ الصَّلاةُ في كِتابِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ نَحْنُ الزَّكـاةُ وَ نَحْنُ الصِّيـامُ وَ نَحْنُ الْحَـجّ...ّ»[1] و حضرت امـام سجـاد(عَلَيهِ السَّلام) میفرمایند: «اَنَا ابْنُ مَكَّةَ وَ مِنى اَنَا ابْنُ زَمْزَمَ وَ الصَّفا»[2] من فرزند مکّه و منا هستم، من فرزند زمزم و صفا هستم. به فرمودة اساتید معظم، حقيقت حج، قائم به امام(عَلَيهِ السَّلام) است. تمام ارزشهای حج و آن جايگاه های عظيمه، به برکت مقام ولايت میباشد و امام(عَلَيهِ السَّلام) هستند که آنها را باقی نگه داشته اند. صفا اگر صفا هست، او صفا کرده است. وگرنه چنانکه امام(عَلَيهِ السَّلام) نبودند، آنجا جايگاه بت و شياطين بود. و همانطور است نماز و روزه که به برکت وجود امام(عَلَيهِ السَّلام) برپاست. حقيقت نماز، قائم بـه امام(عَلَيهِ السَّلام) است، نماز را آنان نماز کردند و باقی نگه داشتند، وگرنه نماز، همان نماز خوارج بود که امروز تکفيریها و وهّابیها و داعشیها هم نماز میخوانند. آری، از دينِ بی امامت و بی ولايت جز اين نمی توان انتظار داشت، برای اينکه اگر امام(عَلَيهِ السَّلام)، در کنار دین و قرآن و توحید نباشد، دین و قرآن و توحید ناقص میباشد. در کنار قرآن صامت و مکتوب، باید قرآنناطق قرار گیرد تا آن را تبیین نماید. یعنی امام(عَلَيهِ السَّلام) باید در کنار قرآن باشند تا آن را تفسیر و تبیین نمایند، همانطورکه حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) میفرمایند: «از قرآن بخواهيد تا سخن گويد، که هرگز سخن نمیگويد، امّا من شما را از معارف آن خبر میدهم، بدانيد که در قرآن، علم آينده و حديث روزگاران گذشته است، شفادهندة دردهای شما و سامان دهندة امور فردی و اجتماعی شما است»[3]. این روزها که ایام شهادت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) است، روزهای توسل و دست به دامن آن بزرگوار شدن میباشد تا عنایتی فرموده و ما را هم همراه با کاروان توحید، وارد وادی توحید نمایند. امامان(عَلَيهِم السَّلام)، باب الله میباشند و حضرت سیدالوصیّین امیرالمؤمنین امام علی(عَلَيهِ السَّلام)، بزرگ باب توحید و ولی الله الاعظم هستند. آنان کـه الی یوم القیامه فقیر و یتیم را اطعام میکنند، «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعـامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكينـاً وَ يَتيمـاً وَ اَسيراً»[4]، آیا میشود که نظری هم به ما بیفکنند تا ما هم در جرگة اطعام شوندگان در این ماه قرار بگیریم؟ حقیقتاً خسارت است که چشمه های جوشان توحید از در و دیوار ماه مبارک جوشیدن بگیرد، لکن ماه بگذرد و عده ای از فیوضات این ماه شریف بی بهره بمانند.
هیچ کسی نیست که در حال وفات خود، حضرت امیرالمؤمنین امام علی(عَلَيهِ السَّلام) را نبیند، همانطور که خود آن بزرگوار فرمودند: «يا حارُ هَمْدانَ مَنْ يَمُتْ يَرَنی»[5]. لکن عدهای با نگاه محبتآمیز آن حضرت مواجه میشوند و عده ای با نگاه قهرآمیز آن بزرگوار؛ خوشا به حال اهل معرفت و کیّسان و وارستگان کـه به هنگام وفات، با لبخند آن حضرت مواجه میشوند. ولذا شایسته است ما هم کاری کنیم که موقع وفات، با نگاه مهرآمیز آن حضرت مواجه گردیم و از شفاعت کبرایشان در دنیا و عقبی بهره مند گرديم.
«ای که گفتی «وَ مَن یَمُت یَرَنی» جـان من فدای جمـال دلجویت
کاشکی من به هر دمی، صد بـار مُردمی تـا بـدیـدمی رویـت»[6]
1- ما هستيم نماز در کتاب خداوند عزّ و جلّ و ماييم زکات و ماييم روزه و ماييم حج ... (بحارالانوار، ج24، ص303).
2- بحارالانوار، ج45، ص138
3- نهج البلاغه، خطبة 158
4- و غذا را در عین دوست داشتنش، به مسکین و یتیم و اسیر انفاق میکنند (مبارکه انسان/8).
5- اى حارث همدان، كسى كه بميرد مرا مىبيند (گنج حکمت يا احاديث منظوم، ص112).
6- ميرزا ابوالقاسم شيرازی(عَلَيهِ الرَّحمَة)