حضرت رسول اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) در عظمت حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «اَلْحَسَنُ هَدِيَّةٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمين»[1] و از حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) نيز مذکور است: «اَلْحَسَنُ اَفْضَلُ مِنَ الْحُسَين»[2]. شب ولادت حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام)، شب رحمت و برکت است و شايسته است که در آن شب، ابتدا به ذات لايزال پروردگار و آنگاه به حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) و آل طاهرينشان تبريک عرض نموده و درخواست عيدی نمائيم و پُرواضح است که بالاترين و زيباترين عيدی درخور اين عيد عظيم، تعجيل در ظهور و فرج مولا و مقتدايمان حضرت ولیّعصر(عَجَّلَ اللهَ تَعالٰی فَرَجَهُ الشَّریف) و عبوديّت و بندگی و اهل شدن به ظهور آن حضرت است. حضرت امام زمان(عَجَّلَ اللهَ تَعالٰی فَرَجَهُ الشَّریف) فرمودند: «اگر شیعیان ما (که خداوند آنها را به طاعت خود موفق کند) دلهایشان در راه وفا کردن به پیمانی که بر عهده آنهاست یکی بود، هرگز سعادت ما از آنها به تأخیر نمیافتاد»[3]، همچنين در بيان نورانی ديگری فرمودند: «فَما یَحبِسُنا عَنهُم اِلاّ ما یَتَّصِلُ بِنا مِمّا نَکرَهُهُ وَ لا نُؤثِرُهُ مِنْهُمْ»[4]، پس ما را از آنها (شيعيان) پوشیده نمیدارد، مگر اعمالی که از آنها به ما میرسد و ما دوست نداریم و از آنها انتظارش را نداریم «آلودگی ما سبب غيبت دلدار». از اينرو توبه و انابه و از بين بردن موانع و حجابهای درون، بزرگترين قدم در فراهم آوردن شرايط ظهور آن بزرگوار است.
با توجّه به اينکه کلام قرآن ناطق همواره در کنار قرآن مکتوب، جاودانی است، لذا تيمّناً و تبرّکاً درس را به يک بيان نورانی از آن حضرت آغاز میکنيم. آن بزرگوار میفرمايند: «اِذا اَرَدْتَ عِزّاً بِلا عَشيرَةٍ وَ هَيْبَةً بِلا سُلْطـانٍ فَـاخْرُجْ مِنْ ذُلِّ مَعْصِيَةِ اللّهِ اِلى عِزِّ طـاعَةِ اللّهِ عَزَّ وَ جَل»[5]، اگر میخواهی بدون قوم و قبيله و اقربا، به عزّت و بدون سلطنت، به هيبت و اقتدار برسی، راهش اين است که از ذلّت معصيت به عزّت اطاعت و بندگی هجرت کنی. يعنی طاعت و عبادت و عبوديّت و بندگی، ماية عزّت است و گناه و معصيت، ماية ذلّت میباشد، همانطور که در صلوات شعبانيّه میخوانيم: «وَ اعْمُرْ قَلْبي بِطاعَتِكَ وَ لا تُخْزِني بِمَعْصِيَتِك»، خدايا قلبم را با اطاعت خودت آباد کن و مرا از خواری و رسوائی معصيت نجات ده. از اينرو معلوم میشود که گناه و معصيت، باعث ويرانی قلب و رسوايی انسان میشود.
1- حسن، هديه ای از پروردگار عالميان است (بحارالانوار، ج 43، ص331).
2- حسن، بافضيلت تر است از حسين (بحارالانوار، چاپ بيروت، ج 25، ص249).
3- بحارالانوار، ج53، ص177
4- بحارالانوار، ج52، ص177
5- اگر طالب عزتِ بدون عشيره و هيبتِ بدون قدرت هستى، از ذلت معصيت پروردگار بسوى عزت طاعت او شتاب كن (بيان نورانی امام حسن(عَلَيهِ السَّلام)؛ بحارالانوار، ج44، ص139).