بیست و پنجم ذیقعدة­الحرام مصادف با روز «دحوالارض» می­باشد که روز گسترش زمین از زیر خانة کعبه است. زمین، یکی از آیات الهی است، آسمان، آیتی دیگر از آیات الهی می­باشد. امّا چرا خدای سبحان به این روز آن چنان عظمتی بخشیده که یکی از چهار روزی است که به فضیلت روزه مختصّ شده است و آیا تمام عظمت این روز به علّت گسترده شدن زمین است؟ آن چنان که از محضر اساتید معظّم استفاده شده است، عظمت روز دحوالارض به این خاطر می­باشد که قرار است این زمین، ظرفِ مظروف عالیقدری بمانند انسان کامل شود و انسان کامل در این زمین پرورش یابد و تربیت شود. قرار است اهل­بیت(عَلَيهِم­ السَّلام) با آن جایگاه عظیم، پا بر زمین نهند و زمین، مظروف­هایی به این عظمت را دربر ­گیرد. خداوند متعال به مسألة تربیت، اهمّیّت بسیاری قائل شده است، چراکه قرار است انسان به مقام خلیفة­اللّهی نائل گشته و به مکانتی برسد که هیچ فرشتة مقرّبی را توان رسیدن به آن جایگاه نیست. خدای سبحان این قدرت صعود و عروج و ظرفیّت بالا را فقط برای انسان ارزانی داشته است و این تعالی در همین زمین صورت می­پذیرد. زمین، ظرفی است که تکامل انسان در آن انجام می ­یابد. قرار است انسان در این زمین تربیت گشته و به کمال مطلق تقرّب یابد. قرار است در زمین اُعجوبه­ ای تربیت شود که مظهر کمال و جمال الهی است. آری، اگر انسان به معنای حقیقت کلمه تربیت شود، ارزش و مقام او بسیار بالاست و در پیشگاه خدای سبحان بسیار ارزشمند می­ باشد.

     پس گرچه روز دحوالارض، به روایتی روز تولد حضرات ابراهيم و عیسی(عَلَيهِما ­السَّلام) است، امّا مهم­ترین علّت عظمت اين روز مقدّس، نقش تربیتی آن می­باشد و در صورتی که انسان در عظمت اين روز شريف تعقّل و تفکّر نماید، می­تواند از فیوضات عالیة آن بهره برده و به مقامات رفیعه نائل شود، چراکه بزرگان به هر مقامی نائل شدند، از طریق تعقّل و تفکّر بوده است.