دنيای نازل برای انسانی که بالقوّه مظهر تمام اسمای حسنای الهی است، ظرف بسيار کوچکی می­باشد. آری، حقيقتاً دنيا توان آن را ندارد که ظرفِ مظروفِ با آن عظمت گردد. دنيای گذرا و چند روزة آلوده به خون، جايگاه حقيقی اين انسانِ عظيم نيست. دنيا نازل است و با تمام دارايی و امکاناتش برای انسان خلق شده است تا او را به هدف حقيقی برساند که قرب پروردگار است. انسان در اين دنيا، وطن حقيقی خود را می­سازد. ارزش دنيا تا آنجاست که استعدادهای الهی و بالقوّة انسان در آن شکوفا شود. ارزش دنيا تا جايی است که انسان را رشد دهد. ارزش دنيا تا آنجاست که انسان در آن توشة آخرت جمع کند که همان تقوا است و بهترين زمان و شرايط برای کسب توشة تقوا در اين ايّام، فراهم آمده است. ايّام البيض ماه شريف رجب، زمانِ بيعت با مولی الموحّدين حضرت علی(عَلَیْهِ ­السَّلام) است. اگر انسان در دنيا با آن بزرگوار بيعت کند، در آخرت هم با ايشان خواهد بود. حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی­ اللهُ­ عَلَيهِ ­وَ­آلِهِ) فرمودند: «اِنَّ الصِّراطَ صِراطانِ صِراطٌ فِی  الدُّنیا وَ صِراطٌ فِی الاخِرَةِ فَاَمَّا الَّذی فِی الدُّنیا فَهُوَ اَمیرَ اْلمُؤْمِنینَ عَلِیٌّ(عَلَيهِ­ السَّلام) ...»[1]. اگر انسان در دنيا در اين صراط مستقيم، مستقر بود، در قيامت هم از پل صراط که بر روی آتش قرار دارد، همچون «برق خاطف»[2] عبور خواهد کرد. حضرت اميرالمؤمنين علی(عَلَیْهِ ­السَّلام) در خطبة 156 نهج ­البلاغه می­فرمايند: «فَاِنْ اَطَعْتُمُونِي فَاِنّي حامِلُكُمْ اِنْ شاءَ اللّهُ عَلىٰ سَبيلِ الْجَنَّة»، اگر شما اطاعت مرا کنيد، پس من حمل کنندة شما به مقصد بهشت هستم اگر خدا بخواهد. يعنی اگر از من فرمان ببريد، به اذن ­الله شما را به بهشت حمل می­کنم. آری قرآن ناطق و قرآن مُنزَل، يک حقيقت هستند و اطاعت قرآن و اطاعت حضرت علی (عَلَیْهِ­ السَّلام) در کنار هم قرار دارند و اطاعت اين دو به شرط در کنار هم بودن، متضمّن سعادت ابدی انسان است. محبّت و اطاعت از قرآن ناطق، در عمل به قرآن مکتوب بروز و ظهور دارد. آن بزرگواران، مظهر اتمّ و اکمل تمام اسمای حسنای پروردگار می­باشند و خداوند متعال در قرآن کريم می­فرمايد: «وَ لِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنىٰ‏ فَادْعُوهُ بِها»[3]، و برای خداوند اسمای نيکويی است، پس او را با آنها بخوانيد. اگر خداوند را با اسمای حسنايش صدا می­زنيم «يٰا سَتّارُ يٰا غَفّارُ يٰا رَحْمٰنُ يٰا رَحيمُ ...»، با توجّه به اينکه انسان کامل مظهر تمام اسمای حسنای الهی است، همانطور که فرمودند: «نَحْنُ الْاَسْماءُ الْحُسْنىٰ‏»[4]، لذا وقتی می­گوييم: يا رسول الله (صَلَّی­ اللهُ­ عَلَيهِ ­وَ­آلِهِ) و يا امير المؤمنين (عَلَیْهِ­ السَّلام) و ... درواقع تمام اسمای حسنای الهی و اسم اعظم خداوند را صدا می­زنيم. آری، آن بزرگواران اسم­ الله و اسم اعظم الهی و حامل تمام اسمای حسنای پروردگار هستند ولذا شايسته است که با اطاعت و تبعيّت از قرآن ناطق، حضرت اميرالمؤمنين علی(عَلَیْهِ­ السَّلام)، و آل طاهرينشان که در عمل به قرآن متجلّی است، آنچنان قابليّتی برای خود فراهم آوريم که در روزی که هر گروهی را به نام امامشان، وارد صحنة محشر می­کنند «يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ اُناسٍ بِاِمامِهِمْ»[5]، ما را هم به نام نامی حضرت امام علی(عَلَیْهِ­ السَّلام) بخوانند و وارد صحنة محشر بنمايند. حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی ­اللهُ­ عَلَيهِ ­وَ­آلِهِ) به امّت خود وعده فرموده­ اند که در صحنة محشر و در کنار حوض کوثر منتظر پيروان خود می­باشند «اَللّهُمَّ اجْعَلْنا مِنْهُمْ».

 

1- در حقیقت صراط، دو صراط است، یک صراط در دنیا و صراط دیگر در آخرت است، پس امّا آن صراطی که در دنیاست، پس اوست امیرالمؤمنین علی(عَلَيهِ­ السَّلام) ... (تأویل­ الایات، ص30).

2- بحارالانوار، ج27، ص111

3- مبارکه اعراف/180

4- ماييم اسمای حسنی (بيان نورانی حضرت امام باقر(عَلَیْهِ­ السَّلام)؛ بحارالانوار، ج25، ص5).

5- مبارکه اِسراء/71