حضرت امام محمدباقر(عَلَيهِ السَّلام) حسنينی هستند، يعنی از طرف پدر، منسوب به امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) و از طرف مادر، منسوب به حضرت امام حسن(عَلَيهِ السَّلام) هستند و بعد از آن حضرت، تمام ائمّه(عَلَيهِم السَّلام)، حسنينی میباشند.
با توجّه به اينکه کلام قرآن ناطق در کنار قرآن نازل، جهانی و جاودانی است، لذا تيّمناً و تبرّکاً چند بيان نورانی از آن حضرت در مورد امر مهم لسان و زبان و سخن و گفتار استفاده میشود. «خداوند متعال همة ما را عامل به اوامر قرآن ناطق در کنار قرآن نازل بفرمايد».
1- حضرت امام باقر(عَلَيهِ السَّلام) میفرمايند: «اِنَّ هٰذَا اللِّسٰانَ مِفْتٰاحُ كُلِّ خَيْرٍ وَ شَرٍّ فَيَنْبَغي لِلْمُؤْمِنِ اَنْ يَخْتِمَ عَلىٰ لِسٰانِهِ كَمٰا يَخْتِمُ عَلىٰ ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِه»[1]، همانا اين زبان، کليد هر خير و شری است، پس شايسته است برای فردِ باايمان که مُهر زند زبانش را آنگونه که مواظبت دارد از طلا و نقرهاش. از اين بیان نورانی معلوم میشود که انسان نبايد اين همه در حرف زدن و سخن گفتن و قضاوت در مورد ديگران، راحت باشد.
2- «لٰا يَسْلَمُ اَحَدٌ مِنَ الذُّنُوبِ حَتّىٰ يَخْزُنَ لِسٰانَه»[2] انسان از گناهان در امان نمیماند، مگر اينکه نگهبانی کند از زبانش.
3- «قُولُوا لِلنّاسِ اَحْسَنَ مٰا تُحِبُّونَ اَنْ يُقٰالَ لَكُمْ»[3] با مردم آنچنان حرف بزنيد که دوست داريد مردم با شما سخن بگويند. همانطور که انسان از ديگران انتظار ادب و احترام و رعايت حقوق مردم را دارد، شايسته است که با مردم نيز همان رفتار را داشته باشد.
1- بحارالانوار، ج75، ص178
2- بحارالانوار، ج75، ج178
3- امالی شیخ صدوق، ص254