روز مقدس غدیر، روز تاج گذاری حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) و روز جاودانه شدن و پیروزی اسلام و روز برافراشتن پرچم امامت و ولایت است و ماندگاری اسلام، به برکت عید سعید غدیر میباشد.
روز مباهله نیز که مصادف با بیست و چهارم ذیحجةالحرام است، سند دیگری بر حقانیّت حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) و آل طاهرین آن بزرگوار میباشد. روز مباهله، روز شکست دشمنان اسلام و روز شادی و سرور شیعیان است. در این روز حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) سر بر سجده نهادند و فرمودند: «شکر و سپاس من و سرور و شادی من از اين است که خداوند به اهل بيت من چنين کرامتی ارزانی فرمود...»[1]. روزة روز مباهله دارای عظمت و فضیلت بسیاری است.
روز بیست و چهارم ذیحجةالحرام علاوه بر اینکه روز مبـاهله میباشد، دارای چند فضیلت دیگر نیز هست که از جملة آنها نزول آیـة تطـهیر است کـه در بیـان عظمت و طهـارت و حقـانیّت اهل بیت(عَلَيهم السَّلام) و درواقع سند حقّانیّت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) و آلطاهرین آن بزرگوار میباشد. همچنین روز نزول آیة ولایت است که به مناسبت انفاق انگشتری حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) به مسکین در حال رکوع نازل شده است. حضرت علی(عَلَيهِ السَّلام) با این احسان، پیام جاویدان و درس عظیمی به جامعه بشریّت میدهند که قسمت اعظم ارتباط با آن بزرگواران و علامت شیعه گری، مربوط به احساس مسئولیت در برابر فقرا و نیازمندان جامعه است. از دیگر عظمتهای روز بیست و چهارم ذیحجةالحرام حدیث شریف کساء میباشد که مربوط به این روز است.
روز بيست و پنجم ذیحجةالحرام، روز نزول سورة مبارکة دهر است که بـاز در عظمت خاندان جلیلة اهل بیت عصمت و طهارت(عَلَيهم السَّلام) است و ابرار در این سوره توسط خداوند متعال معرفی شدند «اِنَّ الْاَبْرارَ ... ﴿5﴾... يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ اَسيراً﴿8﴾»[2]. اگر انفاق و اطعامی، این چنین عظمت می یابد که خداوند آن را در قرآن به عنوان الگوی انفاق معرفی میفرماید، به علت وجه الله بودن آن است که سرشار از ایثار و اخلاص، و فقط برای خداوند است. وقتی زمان افطار، تنها گردة نان که برای افطاری موجود میباشد و محبوبِ روزه دار است، احسان میشود، این احسان که «عَلى حُبِّهِ» است، عظمت مییابد و این است احسان و انفاق مقبول. آن بزرگواران در هر عملی، خود عمل را ندیدند، بلکه وجه الله را دیدند. «نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار»[3].
اگر انسان در هر کاری فقط رضایت خداوند را در نظر داشته باشد، تمام محبوبها در مقابل رضای محبوب ازلی و ابدی فنا و بذل و ذوب میشوند. پنج تن آل عبا(عَلَيهم السَّلام) با بذل مال، و انفاق و ایثار خود که فقط لِوَجه الله بود، در حالی که خود نیاز شدید داشتند، دیگران را بر خود مقدم داشتند «وَ يُؤْثِرُونَ عَلى اَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَهٌ»[4] و این امر باعث نزول سورة مبارکة دهر گردید.
سورة مبارکة دهر الی یوم القیامه پیام میدهد که علامت شیعه و مؤمن و موحّد حقیقی و شاخصة شیعه گری، بذل در راه ولایت است، «شيعَتُنَا الْمُتَباذِلُونَ فی وَلايَتِنا»[5]. امکان ندارد بتوان بغیر از آن راهی که آن بزرگواران رفتند، منسوب به آنان شد و به خداوند رسید. آنان کار خیر را، خالصانه انجام دادند «اِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللهِ»[6] و انتظار و توقع تشکر از هیچ کس نداشتند «لا نُريدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»[7]. هرچند که وظیفة احسان شونده، این است که هیچ خدمتی را بدون پاسخ نگذارد، ولی احسان کننده هم نباید توقّع جبران و تشکر داشته باشد. حضرت پيامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) فرمودند: «ما نَقَصَ مالٌ مِنْ صَدَقَةٍ فَامْضُوا وَ لا تَجَنَّبُوا»[8]. روزی و برکت دست خداوند است، اگر از جان و وقت و علم و نیرو و هنر و یا مقام خود که همه روزی الهی است «مِمّا رَزَقَهُمُ الله»[9]، برای خداوند و در راه خدا انفاق کردیم، بدانیم که خداوند کم نمیکند، بلکه برکت میدهد. همانطور که با بذل مال، دارايی انسان کم نمیشود، همانگونه ساير نيروهای خدادادی اعم از وقت و ... با بذل در راه خداوند کاهش نيافته و برکت مییابند.
«بارالها! به روان مقدّس حضرت محمّد و آل محمّد(صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ) درود فرسـت و در امـر ظهـور و فـرج مـولا و مقتدایمـان حضـرت ولیّ عصر(عَجَّلَ الله تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) تعجیل بفرما. خداوندا! توفيق عبوديّت و بندگی و تقرّب به ذات اقدست به همة ما مرحمت بفرما. پروردگارا! حجّاج محترم را با حجّی مقبول و سعیی مشکور به اوطانشان بازگردان و به همة آرزومندان توفیق حجّی مقبول و مشکور عنایت بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمدیده علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین، عراق و سوریه نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
1- کتاب «المراقبات»، نوشتة استاد ملکی تبريزی، ص444
2- همانا ابرار (نيکان)...﴿5﴾ ... اطعام میکنند طعام را با وجود دوست داشتن آن، به مسکين و يتيم و اسير﴿8﴾ (مبارکه انسان/5و8).
3- حافظ(عَلَيهِ الرَّحمَة)
4- و برمی گزينند بر خودشان و اگرچه برای ايشان احتياجی باشد (مبارکه حشر/9).
5- شيعيان ما بذل کنندگان هستند در راه ولايت ما (بيان نورانی امام محمد باقر(عَلَيهِ السَّلام) به نقل از امام علی(عَلَيهِ السَّلام)؛ بحارالانوار، ج95، ص190).
6- اين است و جز اين نيست که اطعام می کنيم شما را برای رضای خداوند (مبارکه دهر/9).
7- نمي خواهيم از شما پاداشی و نه تشکری (مبارکة انسان/9).
8- نقصان نمی يابد مالی از صدقه دادن، پس صدقه بدهيد و از بخشش در راه خداوند اجتناب نکنيد (نوادر راوندی، ص3).
9- از آنچه روزی داد ايشان را خداوند (مبارکه نساء/39).