مطلب پایانی که توجّه به آن بسیار حائز اهمیّت میباشد، این است که اگر بخواهیم فرزندانی موحّد و مهدوی و منتظر داشته باشیم، لازم است که از کودکی آنان را مهدوی رشد دهیم و تعالیم و آموزشهای مهدویّت را از همان دوران کودکی برای آنها فراهم سازیم و راه و روش منتظر حقیقی بودن را به آنها بشناسانیم. کتابهایی در اختیار آنها قرار دهیم که مطالبی از منتظران حقیقی و اوصاف آنان در آن آمده باشد. کودکان را از همان ابتدا به مکانها و مجالسی ببریم که شرح حال منتظران داده میشود و برای تحقّق این امر لازم است که فرزندان را مسجدی و هیئتی و جلساتی بار بیاوریم تا درسهای مربوط به دین و مهدویّت را در آن جلسات آموزش ببینند و بشنوند و دریافت کنند و از فرزندمان بخواهیم هرچه در جلسات یاد میگیرد، در خانه تعریف کند و به دوستانش بگوید تا ترویج دین و امر به معروف و نهی از منکر را یاد بگیرد. اگر فرزند به مسجد و هیئت نرود و از طرف اهل جلسه محبّت نبیند، جذب بیگانگان میشود. آنها را به جلسات قرآن یا مراسم احیا و شبهای قدر ببریم و در ضمن، کاری کنیم که در آنجا به ایشان خوش بگذرد و وسایل نقّاشی و خورد و خوراک نيز همراه خود ببریم و همین که احساس کردیم بچّه ها خسته شده اند، مجلس روضه و قرآن را ترک کنیم، گرچه خودمان راضی به ترک آنجا نباشیم، چراکه خداوند راضی نیست که کودکان از مجلس قرآن و امام زمان(عَجَّلَ اللهُ تَعالی فَرَجَهُ الشَّريف) خاطرة بدی داشته باشند.
پس وظیفه است که خواهران قرآنی در جلسات مذهبی، به کودکان بسیار محبّت کنند تا آنان به مسجد و هیئت علاقه پیدا نمايند.
همچنین است وظيفة مادران محترم که برنامه های مذهبی خود را طوری تنظیم نمایند که فرزند از دین خسته نشود، اگر مادر به دعای کمیل یا دعای ندبه میرود، درحالی که فرزندش تنها و یا بدون صبحانه میماند، یا به مراسم احیای شب قدر میرود، درحالی که همسر یا فرزندش مریض است و یا راضی به این امر نیستند، بداند که خداوند به آن راضی نیست. مسلّم است که پسر چنین خانوادهای با چنین ذهنیّتی از افراد مذهبی، در زمان ازدواج، رغبتی به ازدواج با دختر مؤمن نخواهد داشت و یا پدر خانواده دوست نخواهد داشت که دخترش را به ازدواج با فرد مذهبی درآورد.
البتّه عبادت کردن، نماز قضا خواندن و یا روزه گرفتن و عبادتهای استحبابی خیلی زیباست و رشد دهنده بوده و باعث کمال است، لکن اوّلاً باید بعد از واجبات باشد، ثانیاً با در نظر گرفتن و رعایت حقوق خانواده و فراهم آوردن رفاه آنان، صورت گیرد. آری، بعد از اینکه وظایف واجب خانوادگی را به جا آوردیم، سایر مستحبّات را با میل و اشتیاق خانواده و در صورت امکان و ترجیحاً باهم انجام دهیم. حضرت امیرالمؤمنین امام علی(عَلَيهِ السَّلام) فرمودند: «ارزش هر کسی به مقدار معرفت و دانش اوست»[1]. مؤمن و جوانِ بامعرفت در هر برهه ای از زندگی، با ایمان و عمل خود، یار و یاور امام زمانش میگردد. همچنین شایسته است که پدران و مادران محترم، با جمع خانواده، برنامة هفتگی یا ماهانه برای رسیدگی و بازدید از خانواده های نیازمند داشته باشند تا به این طریق فرزندانِ خود را فقرآشنـا و دردآشنـا رشد دهند، چراکه لازم است بچّه های مرفّه، کودکان هم سنّ و سال خود را ببینند که به خاطر گُم کردن یک خودکار، از پدر کتک میخورند و یا ماهها میگذرد و این کودکان بر سر سفرة خود یک وعده غذای گوشتی و شيرينی نمیبینند. فرزندان را به خانة ایتام و خانة سالمندان ببریم تا آنان در آینده چنان بار بیایند که به فقرا رسیدگی کنند، فرزندان را طوری بار بیاوریم که خودشان شائق و پیشقدم شوند که قلّکشان را شکسته و در بخشش و انفاق با پدر و مادر همراه شوند و به این ترتیب احساس مسئولیّت نسبت به فقرا و نیازمندان را در آنان رشد دهیم.
«بارالها! به روان مقدّس حضرت محمد و آلمحمد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) درود فرست و در امر ظهـور و فرج مولا و مقتدایمـان حضـرت ولیّعصـر (عَجَّلَ اللهَ تَعالی فَرَجَهُ الشَّریف) تعجیل بفرما. خداوندا! توفیق توبة حقیقی و اصلاح عمل به همة ما مرحمت بفرما. بارالها! آنی ما را به حال خود رها مکن و جوانان ما را از شرور آخرالزّمان در حفظ و حمایت خود محفوظ بفرما. خداوندا! توفيق تهذيب و تزکيه و پاکسازی نفس و آمادگی برای ضيافت ماه مبارک رمضان به همة ما مرحمت بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غريق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمديده علي الخصوص مردم مظلوم فلسطين، عراق و سوريّه نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِي مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ
صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
1- نصايح، ص294