با توجّه به اینکه پیامهای قرآن ناطق در کنار پیامهای قرآن کریم، زنده و جاویدان است، لذا تیمّناً و تبرّکاً دو بیان نورانی از آن حضرت استفاده میشود:
امام حسن عسکری(عَلَيهِ السَّلام) میفرمایند: «اَشَدُّ النّاسِ اجْتِهاداً مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ»[1] پرتلاشترین انسانها کسی است که گناهان را ترک نماید. خداوند متعال در قرآن کریم میفرماید: «وَ اَنْ لَيْسَ لِلْاِنْسانِ اِلاّ ما سَعٰی»[2]. هر کسی در حد خود دوران جاهلیّتی داشته یا دارد و با توبه و استغفار از این گناهان، در ردیف اهل تلاش و کوشش در مسیر حق قرار میگیرد. جوانان عزیز نیز شایسته است که با تلاش در این مسیر و با توجّه به بیان نورانی حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) که فرمودند: «اَشْجَعُ النّاسِ مَنْ غَلِبَ هَواهُ»[3]، با یک تصمیم جدّی و شَجاعت اخلاقی و ترک هرگونه وابستگی و دلبستگی و اعتیاد به برنامه های اینترنتی و گوشی های همراه در زمرة تلاش کنندگان و مجاهدان در راه خداوند قرار گیرند. عزیزان اعتیـاد به چنین برنامه هایی، علاوه بر آخرت، در دنیا هم تیشه به ریشة سعادت انسان میزند. خداوند متعال آن چنان ارادة الهیّه را در وجود انسان قرار داده است که در صورتی که بخواهد و در این مسیر تلاش کند و اقدام نماید، میتواند به مقامات عالیه نائل شود و از نصرت و یاری پروردگار هم بهره مند خواهد شد، چراکه خداوند متعال خود وعده فرموده است «وَ الَّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا»[4]. بنابراین جوانان عزیز شایسته است که با یک تصمیم جدّی خود را از مهلکة شیطانی نجات دهند. بعضیها چنین تصوّر میکنند که فضاهای مجازی چهاردیواری خانهشان است که هر عکس و سخنی را بخواهند، در آن قرار دهند، درحالی که این عکسها و سخنان به دست عدّة کثیری میرسد. به راستی انسان باید چقدر ذلیلانه با خود رفتار کند که این همه ابزار سعادت را رها کند و کارهای مبتذل و پست انجام دهد. کارهای پست و مبتذل، انسان را پست و کوچک کرده و از چشم خداوند می اندازد. جوان اگر به خود احترام قائل شود، هرگز چنین کارهای پست و مبتذل را انجام نمی دهد. به راستی انسان تا چه اندازه باید از ودایع درونی خود ناآگاه باشد که با خود این گونه ظالمانه رفتار کند.
حضـرت امـام حسن عسکری(عَلَيهِ السَّلام) در بیـان نورانی دیگری میفرمایند: «اِنَّ الوُصُولَ اِلَی اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَفَرٌ لا یُدْرَکُ اِلّا بِامتِطاءِ اللَّیلِ»[5] همانا رسیدن به خداوند متعال، سفری است که درک کرده نمیشود مگر با شب زنده داری. حضرت پیامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) فرمودند: «اَلشِّتاءُ رَبیعُ الْمُؤمِنْ»[6] زمستان، بهار مؤمن است. شبهای آن را به عبـادت برمیخیزد و روزها را روزه میگیرد. البتّه بالاترین قرب، قرب فرایض است و انسان با هیچ چیز بمانند واجبات، مقرّب پروردگـار نمی شود، لکن بعد از قرب فرايـض، قرب نوافل مطرح میگردد که بـالاترین نوافل و مستحبّات عبـارت است از شب زنده داری و نمـاز شب، که بزرگـان برای تربیـت نفس از آن بهره میگرفتند. در این شبهای طولانی زمستان شایسته است که حداقل یک یا نیم ساعت قبل از اذان صبح بیدار شد و به تهجّد و نماز شب مشغول گردید و از آثار تربیتی و معنوی بسیار مبارک آن بهره مند شد. در ميان مستحبّات تهجّد و نماز شب دارای جايگاه عظيمی میباشد. قسمت دوّم شب، آن چنان دارای ارزش است که خداوند متعال در قرآن کریم به آن سوگند یاد میفرماید: «وَ اللَّيْلِ اِذا يَسْر»[7] سوگند به شب زمانی که میگذرد. در زمان سحرگاهان و قبل از نماز صبح، دعا و نماز شب و راز و نیاز ارزش بسیاری دارد.
1- بحارالانوار، ج75، ص373
2- و اينکه نيست برای انسان مگر آنچه که سعی نمود (مبارکة نجم/39).
3- شجاعترينِ مردم کسی است که غلبه کند بر هوای نفس خود (الفقیه، ج4، ص395).
4- و کسانی که جهاد کردند در راه ما، البتّه هدايت میکنيم ايشان را به راه خودمان (مبارکة عنکبوت/69).
5- بحارالانوار، ج 75، ص 380
6- وسائل الشیعه، ج7، ص302
7- مبارکة فجر/4