آیۀ شریفۀ صد و پنجاه و دو در بیان حال مؤمنان است «وَ الَّذينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ لَمْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اَحَدٍ مِنْهُمْ...». مؤمنان همۀ پیامبران را می پذیرند، چراکه مِن جانب الله و بر حقّ هستند و میان آنان تفرقه ایجاد نمی کنند، ولذا خداوند متعال می فرماید: «سَوْفَ يُؤْتيهِمْ اُجُورَهُمْ» به زودی اجرهایشان را می دهد، و در مورد کسانی که بیراهه رفتـه بودنـد، اگر توبـه کنند، خداوند را آمرزندۀ مهربـان می یابند «وَ كانَ اللهُ غَفُوراً رَحيماً».
مطلبی که در این مورد لازم به توضیح می باشد، این است که هر زمان که خداوند متعال آیات مربوط به کفّار را بیان می فرماید، به دنبالش آیات مربوط به مؤمنین را مطرح می فرماید. بلافاصله بعد از آیات دوزخ، آیات بهشت مطرح می شود. وقتی آیات عتاب را بیان می فرماید، به دنبالش آیات امید را مطرح می فرماید و این امر برای همگان علی الخصوص مربّیان و مبلّغان محترم درس است. خداوند متعال بشارت دهنده و انذار کننده است. حضرات انبیاء(عَلَيهِمُ السَّلام) همگی مبشّر و منذر هستند «رُسُلاً مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرين»[1]. از اینرو شاگردان حضرات انبیاء(عَلَيهِمُ السَّلام) و پیروان واقعی آنان هم شایسته است که در تعالیم و تدریس هایشان یک بُعدی عمل نکنند و بشارت و انذار را در کنار هم داشته باشند. اگر بندگان خداوند را انذار کردند، به دنبالش بشارت دهند. به همین ترتیب در تربیت فرزندان نیز شایسته است والدین محترم روش حضرات انبیای عظام(عَلَيهِمُ السَّلام) را پیاده نمایند و بشارت و انذار را در کنار همدیگر داشته باشند.
قابل توجه است: بر این اساس که رحمت خدای سبحان بر غضبش سبقت دارد «سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَه»[2]، والدین و معلّمان و مربّیان محترم نیز شایسته است که کفّۀ رحمتشان بر کفّۀ غضبشان غلبه کند و وقتی از عذاب الهی می ترسانند، به رحمت الهی هم امیدوار سازند.
۱- رسولانی بشارت دهنده و انذار کننده (مبارکه نساء/۱۶۵).
[2]- سبقت دارد رحمت او بر غضبش (مفاتیح الجنان، فرازی از دعای جوشن کبیر).