وجود مقدّس حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) بعد از اينکه در فضيلت حضرت امام علی(عَلَیهِ السَّلام) فرمودند: «لِاَنَّكَ مِنّی كَنَفْسی رُوحُكَ مِنْ رُوحی وَ طينَتُكَ مِنْ طينَتی»[1] در ادامه میفرمايند: «فَمَنْ اَنْكَرَ اِمامَتَكَ فَقَدْ اَنْكَرَ نُبُوَّتی»[2] پس کسی که امامت تو را انکار کرد، نبوّت مرا انکار کرده است. در سيزدهم ماه شريف رجب، شخصيّتی با اين عظمت متولد میشوند. جـانِ رسول الله(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) متولّد میشوند، ولیّ الله الاعظم و قرآن ناطق متولّد میشوند. حضرت پيـامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) در شأن حضرت امام علی(عَلَیهِ السَّلام) فرموده اند: «ذِكْرُ عَلِیٍّ عِبادَة»[3]، «اَلنَّظَرُ اِلى وَجْهِ عَلِیٍّ عِبادَةٌ»[4]. وقتی حضرت علی(عَلَیهِ السَّلام) را به جنگ فرستادند، عرض کردند: «خدايا مرا نميران تا (يکبار ديگر) علی را ببينم»[5]. امّا بعد از رحلت حضرت پيـامبر اسـلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ)، عدّ ه ای مسير خلافت را تغيير دادند و قرآن را از اهـل بيت(عَلَيهِمُ السَّلام) جدا کردند و منتخب پروردگار را کنار گذاشتند و زير سقيفه برای حضرت پيامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) جانشين تعيين کردند و سقيفه را جايگزين غدير نمودند و کار را به جايی رسانيدند که معاويه و يزيد برای مسلمانان امام جماعت شدند! آری، وقتی قرآن ناطق در کنار قرآن مکتوب نباشد، دين، اين چنين اسير دست اشرار میگردد «فَاِنَّ هذَا الدّينَ قَدْ كانَ اَسيراً فی اَيْدِی الْاَشْرار»[6] که اين دينِ اسير شده، توسّط حضرت اباعبدالله الحسين(عَلَیهِ السَّلام) تجديد حيات گرديد و ادامه يافت.
در شب سيزدهم ماه رجب که شب ولادت مولود کعبه، حضرت مولی الموحّدين اميرالمؤمنين علی(عَلَیهِ السَّلام) میباشد، ابتدا بايد به ذات اقدس احديّت تبريک عرض کنيم که در آفرينش انسان کامل به خود تبريک فرمود «فَتَبارَكَ اللهُ اَحْسَنُ الْخالِقينَ»[7]. تولّد حضرت علی(عَلَیهِ السَّلام) در بطن و دل کعبه، بيانگر اين واقعيت است که درون توحيد ولايت است. جان و روح و باطن دين، ولايت است.
دین و قرآن با ولایت تکمیل شده و به دست ما رسیده است. وجود مقدّس حضرت علی(عَلَیهِ السَّلام) قدرت الله، عین الله، علم الله و... هستند و عالی ترین مظهر اوصاف جمال و جلال الهی و اسمای حسنای پروردگارند، فلذا تلاش نماییم تا در شب ولادت آن بزرگوار، گوشۀ چشمی بر ما شود. برای اولیای الهی در آن شب، ولادت و تولّد دیگری حاصل می شود. در روایتی که به حضرت عیسی(عَلَیهِ السَّلام) منسوب است، آمده است: «لَنْ یَلِجَ مَلَکُوتَ السَّمآء مَنْ لَمْ یُولَدْ مَرَّتَیْنِ»[8] هرگز به ملکوت آسمانها راه پیدا نمی کند، مگر کسی که دو بار متولد شود.
برای حصول ارتباط در آن شب مقدّس و اینکه گوشه چشمی از آن سو بر قلوب خفته عنایت شود و بهار مکنون وجود شکوفا گردد و بالقوّ ه ها بالفعل شوند، تنها راه، توبه و اصلاح عمل است. اگر توجه و گوشه چشمی از طرف حضرت مولی الموحّدین علی(عَلَیهِ السَّلام) عنایت گردد و ارتباط حاصل شود، انسان دگرگون می شود، همان طور که گوشه چشمی از حضرت امام حسین(عَلَیهِ السَّلام)، زندگی زُهیر را از این سو به آن سو کرد. همۀ انسان ها آن بهار مکنون را در وجود دارند و حقیقتِ بهار، آن بزرگوار و اولاد طاهرینشان هستند، همانطور که یکی از القاب وجود مقدّس حضرت امام زمان(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف) «ربیع الانام» است «اَلسَّلامُ عَلى رَبيعِ الْاَنامِ وَ نَضْرَةِ الْاَيّامِ»[9].
۱- برای اينکه همانا تو از من هستی، مانند جان من هستی، روح تو از روح من است و سرشت تو از سرشت من است (امالی الصدوق، ص93؛ فرازی از خطبۀ شعبانيّه).
۲- پس کسی که انکارکند امامت تو را، به تحقیق انکار کرده است نبوّت من را (امالی الصدوق، ص93؛ فرازی از خطبۀ شعبانيّه).
۳- یاد علی عبادت است (كشف اليقين في فضائل اميرالمؤمنين، ص449).
۴- نگاه کردن به صورت علی عبادت است (بحارالانوار، ج25، ص324)
[5]- ینابيع المودة، ج1، ص266
[6]- پس همانا اين دين البتّه به تحقيق اسير گشته است در دست بدکاران و اشرار (بيان نورانی حضرت امام علی(عَلَیهِ السَّلام)؛ نهج البلاغه، فرازی از نامۀ53).
[7]- پس بزرگ است خدايى كه بهترينِ آفرينندگان است (مبارکه مؤمنون/۱۴).
[8]- شرح اصول کافی ملاصدرا، ج1، ص361 و ص417؛ تفسیر القرآن محی الدین عربی، ص180
[9]- سلام بر بهار مخلوقات و طراوت و تازگی روزها (مفاتیح الجنان، فرازی از زیارت حضرت امام زمان(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّريف)).