با توجه به اينکه کلام قرآن ناطق در کنار قرآن نازل جهانی و جاودانی است، لذا در آغاز جلسه، تيمّناً و تبرّکاً دو بيان نورانی از حضرت امام جوادالائمه(عَلَی هِالسَّلام) استفاده میشود و در مورد حضرت مولیالموحّدين علی(عَلَیهِ السَّلام) مطالبی در متن درس استفاده خواهد شد. حضرت امام جواد(عَلَیهِ السَّلام) میفرمايند: «لا يَنْقَطِعُ الْمَزيدُ مِنَ اللهِ حَتّى يَنْقَطِعَ الشُّكْرُ مِنَ الْعِباد»[1] نعمتها از طرف خداوند قطع نمىگردند مگر اينكه شكر و سپاس از طرف بندگان قطع گردد. يعنی تا زمانی که شکرگزاری از طرف بنده انجام می يابد، مزيد نعمت الهی، طبق آيۀ شريفۀ «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَاَزيدَنَّكُمْ»[2] برقرار است.
در بيان نورانی ديگری از حضرت امام جواد(عَلَیهِ السَّلام) آمده است: «نِعْمَةٌ لا تُشْكَرُ كَسَيِّئَةٍ لا تُغْفَر»[3] نعمتی که از آن سپاس گزاری نشود، مانند گناه و سيّئه ای است که بخشوده نشود.
۱- بحارالانوار، ج68، ص52
۲- اگرشکر کنید، البتّه بر شما می افزایم (مبارکه ابراهیم(عَلَیهِ السَّلام)/۷).
[3]- بحارالانوار، ج68، ص53