خدای سبحان در آیۀ شریفۀ مورد بحث بعد از بیان حکم حلال ها و طیّبات در پایان می فرماید: «وَ اتَّقُوا الله». ملاحظه میشود که خداوند متعال پس از بیان احکام، پیوسته مردم را به تقوای الهی دعوت میفرماید. آنجا که سخن از طلاق دادن زن می باشد، سخن از تقواست، همانطور که در سورۀ مبارکۀ طلاق، حدود چهار بار سخن از تقوا به میان آمده است و این امر هشدار به مردان است که مبادا طلاق را بازیچه قرار دهند و طلاق دادنشان، هدفمند و الهی نباشد و حق زن ضایع شود. از اینرو هرجا که سخن از حق النّاس و حتّی حقوق حیوانات است، در آنجا سخن از تقوا و هشدار بـه تقواست و می فرماید: «وَ اتَّقُوا الله»، تا مبادا انسان از حدّ و مرز الهی خارج شود و حق حیوان را ضایع نماید. شخص باتقوا همۀ کارها و اموراتش را برای رضای الهی انجام میدهد و خداوند را همواره حاضر و ناظر بر اعمالش می بیند.
چه در قرآن کریم و چه در بیـانـات نورانی حضرات معصومین(عَلَيهمالسَّلام) رعایت حق و حقوق مردم و حتّی حیوانات پیوسته توصیه و سفارش شده و ما انسان ها را از آزار و اذیّت حیوانات منع فرموده اند. از جمله حقوقی که انسان بر ذمّه دارد، حق حیوانات است.
حال خداوند متعال در پایان آیه می فرماید: «وَ اتَّقُوا اللهَ اِنَّ اللهَ سَريعُ الْحِسابِ» تقوای الهی پيشه کنيد، چراکه خداوند سریع الحساب است و نظارت مستقیم بر اعمالتان دارد و شما را سریعاً به قصاص عملتان می رساند. حکمای الهی و بزرگان دین، تعبیر معنوی و زیبایی در مورد آیۀ شریفۀ مورد بحث دارند؛ استاد جوادی آملی در این رابطه می فرمایند: «بعضی از حکمای بزرگ اسلامی گفته اند که برای رسیدن به مقام عالی انسانیّت، باید از مراحل حیوانی گذشت... سگ شکاری با آنکه گرسنه است، گوشت صید را نمی خورد و به صاحبش برمی گرداند و سپس دُم می جنباند و از امانت داری خود لذّت می برد. این احساس در حیواناتِ تربیت شده است؛ انسانی که در امور جزئی خیانت می کند، مشمول «اُولئِكَ كَالْاَنْعامِ بَلْ هُمْ اَضَلّ»[1] است و از حيوانات پست تر. همچنین دفاع از حریم خانواده و مِلک و مال نشانۀ انسانيّت بالفعل نيست، زيرا اين حس مسئوليّت در حيوانـات نيز هست؛ مـانند مرغ خـانگی کـه ابتدا از آدمیزاد فرار می کند، امّا وقتی جوجه می آورد، حسّ مادری و مسئوليّت می يابد و از آنها دفاع و مواظبت می کند... چنانچه کسی اين اندازه حس مسئوليّت نداشته باشد و از حریم خود و خانواده اش دفاع نکند، مصداق «بَلْ هُمْ اَضَلّ» است»[2].
در بیان دیگری از مفسّران عظام استفاده می شود که: سگ با اندکی آموزش، شکار خود را به معلّمش هدیه می دهد، حال ما انسانها در مقابل این همه تعالیم که خدای سبحان و اهل بیت(عَلَيهمالسَّلام) تعلیم فرموده اند، چگونه باید سپاس گزاری نمائیم؟