هفتم ماه مقدّس صفر به روایتی شهادت حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام)، دومین امام و چهارمین معصوم است که به پیشگاه مقدّس حضرت ولیّ عصر(عجِّلاللهُتعالیفَرَجَهُالشَّريف) و تمام پیروان واقعی و منتظران حقیقی، علی الخصوص خواهران محترم تسلیـت عرض میشود. «خداوند به مقرّبین درگاهش توفیق تأسّی حقیقی از آن بزرگواران به همۀ ما مرحمت بفرماید». در مورد شهادت آن حضرت دو قول وجود دارد که یکی بیست و هشتم ماه صفر و دیگری هفتم ماه صفر است و شیعه موظف هست که هر دو قولی را که در مورد شهادت آن بزرگواران وجود دارد، محترم بدارد.
پیام جاویدان از وجود مقدّس حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام):
با توجه به اینکه کلام و بیان و احادیث قرآن ناطق در کنار کلام قرآن مکتوب، جهانی و جاودانی است، لذا در آغاز جلسه، تیمّناً و تبرّکاً یک بیان نورانی از حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) استفاده می شود. آن حضرت می فرمایند: «اِنَّ اَحَقَّ النّاسِ بِالْقُرْآنِ مَنْ عَمِلَ بِهِ وَ اِنْ لَمْ يَحْفَظْهُ وَ اَبْعَدَهُمْ مِنْهُ مَنْ لَمْ يَعْمَلْ بِهِ وَ اِنْ كانَ يَقْرَؤُه»[1] سزاوارترينِ مردم به قرآن کسی است که به آن عمل کند، هرچند آن را حفظ نباشد، و دورترينِ مردم از قرآن کسی است که به آن عمل نکند، هرچند آن را قرائت کند. بیان نورانی مذکور بیانگر این حقیقت است که عامل به قرآن، هر چند که حافظ قرآن نباشد، تقرّب بیشتری به خدای سبحان و قرآن کریم دارد و حافظ قرآن، در صورتی که عامل به قرآن نباشد، از خداوند دور است.
در عظمت و رفعت مقام امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) همین بس که حضرت پیامبر اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ) فرمودند: «اَلْحَسَنُ هَدِيَّةٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمين»[2] حسن(عَلَيهِ السَّلام) هدیه ای از پروردگار عالمیان است. در بیان نورانی دیگری از آن بزرگوار آمده است: «مَنْ حَزِنَ عَلَيْهِ لَمْ يَحْزَنْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَحْزَنُ الْقُلُوب»[3] کسی که بر امام حسن(عَلَيهِ السَّلام) محزون باشد، در روزی که قلب ها محزون باشند، قلبِ او محزون نخواهد بود. حضرت امام صادق(عَلَيهِ السَّلام) نيز در عظمت آن بزرگوار میفرمایند: «اَلْحَسَنُ اَفْضَلُ مِنَ الْحُسَيْن»[4] امام حسن(عَلَيهِ السَّلام) افضل از امام حسين(عَلَيهِ السَّلام) است. «اَللّهُمَّ اجْعَـلْ مَحْیـایَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ) وَ مَماتی مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد(صَلَّیاللهُعَلَيهِوَآلِهِ)»[5].