در آستـانة شهـادت وجود اقدس اُمّ ابیهـا، حضرت زهرای مرضیه (سَلامُ اللهِ عَلَيها) در فاطمیّة اول قرار داریم. خداوند تبارک و تعالی نجات و رستگاری انسان و سعادت ابدی او را به شرط تمسّک به قرآن و اهل بیت عصمت و طهارت(عَلَيهِم السَّلام) تضمین فرموده است و در این راستا دو بیان نورانی از حضرت رسول اکرم(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) روایت شده است که عبارتند از:
1- «إِنِّي تارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي وَ إِنَّهُما لَنْ يَفْتَرِقا حَتَّى يَرِدا عَلَيَّ الْحَوْضَ ما إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُّوا اَبَداً»[1] در این بیان نورانی گمراه نشدن انسان مشروط به تمسّک به قرآن و اهل بیت (عَلَيهِم السَّلام) بیان شده است.
2- «مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي كَمَثَلِ سَفِينَةِ نُوحٍ مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ»[2] مثل اهل بیت من همانند کشتی نوح است، هرکس داخل آن شد، نجات یافت و هرکس از آن تخلف نمود، غرق شد؛ همچنانکه، هرکس در کشتی حضرت نوح داخل شد، نجات یافت و بقیّه در دریا غرق شدند.
در بیان نورانی دیگری از حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) مذکور است که فرمودند: «فَاطِمَةُ بَهْجَةُ قَلْبي وَ ابْناها ثَمَرَةُ فُؤادي وَ بَعْلُها نُورُ بَصَري وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِها اُمَناءُ رَبِّي وَ حَبْلُهُ الْمَمْدُودُ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ مَنِ اعْتَصَمَ بِهِمْ نَجٰا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهُمْ هَوٰى»[3] فاطمه سرور و شادمانی دل من است و پسران او میوة قلب من هستند و شوهرش نور چشم من است و امامان از اولاد ايشان، امینان پروردگار من و ریسمان و طناب کشیده میان او و ميان خلقش هستند، کسی که به آنان تمسّک جست، نجات یافت و کسی که تخلف ورزید، سقوط کرد و بدبخت شد.
عزیزان: خیلیها از راه ریاضت و سختیها، ظاهراً خود را به جایی رسانیدند، اما چون دستشان در دست اهل بیت(عَلَيهِم السَّلام) نبود، طرد شدند و به انحطاط و بدبختی سقوط کردند.
از حضرت امام علی(عَلَيهِ السَّلام) سئـوال میکنند: یـا علی، خوشتـرین و سخـتترین لحظه برای مرد کدام است؟ میفرمایند: سختترین لحظه آن زمانی است که مقابل چشم انسان، همسر او را کتک بزنند و انسان نتواند کاری بکند و خوشترین لحظة من، آن لحظه بود که حضرت پیامبر اسلام(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) دستم را بالا بردند و فرمودند: «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاه»[4].
حضرت امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام) بعد از جریان کوچة بنی هاشم، پیوسته گریه میکردند، وقتی علت را از ایشان پرسیدند، فرمودند: «اگر برادرم حسین(عَلَيهِ السَّلام) نیز مانند من میدانست که در کوچه چه گذشت و آن صحنة دلخراشِ جگرسوز را میدید، او هم مـانند من، بلکه بیشتر بی تابی میکرد. چگونه برای مادرم نگریم در حالیکه آن نانجیب چنان سیلی محکمی به صورت مادرم نواخت که بر زمین افتاد»[5] و در موردی فرمودند: «آن روز که در کوچه مادرم زهرا را سیلی زدند، من فقط 7سال داشتم و کاری از دستم برنمی آمد، گویا جان از تنم پرواز کرد و مویم سپید شد»[6]. «وَ سَيَعْلَمُ الَّذينَ ظَلَمُوا اَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُون»[7].
«بارالها! به روان مقدّس حضرت محمد(صَلَّی اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ) درود فرست و در امر ظهور و فرج مولا و مقتدایمان حضرت ولیّ عصر(عجِّل اللهُ تعالی فَرَجَهُ الشَّریف) تعجیل بفرما. خداوندا! توفیق تأسّی حقيقی از انسانهای کامل و بهره مندی از شفاعت کبرایشان در دنیا و عقبی به همة ما مرحمت بفرما. پروردگارا! توفیق انجام واجبات و اجتناب از محرمات به همة ما عنایت بفرما. بارالها! توفیق بیداری از خواب غفلت به همة ما کرامت بفرما. به بیماران مؤمنین شفای عاجل عنایت بفرما. اموات محترم غریق رحمت بفرما. به مسلمانان ستمدیده علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین و عراق و سوريه نجات کرامت بفرما».
«بِالنَّبِيِّ مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الطّاهِرينَ صَلَواتُکَ عَلَيهِ وَ عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ»
1- همانا من ترک کننده ام در ميان شما دو وزنة سنگين، کتاب خدا و عترتم اهل بيتم را، و همانا آن دو از هم جدا نمیشوند تا در نزد حوض کوثر بر من وارد شوند، اگر به آن دو تمسّک جوييد، هرگز گمراه نمیشويد تا ابد (مستدرک الوسائل، ج7، ص254).
2- کتاب «گفتار دلنشين»، تأليف محمّد محمّدی اشتهاردی، ص22؛ به نقل از جامع الصغيره، ج2، ص553، حديث8162
3- بحارالانوار، ج23، ص110؛ فرائد السمطين، ج2، ص66
4- کسيکه من مولای او هستم، پس علی مولای اوست (کافی، ج2، ص384).
5- معجزات و کرامات امام حسن مجتبی(عَلَيهِ السَّلام)، ص189؛ به نقل از حجّة الاسلام عزيزی
6- اينترنت
7- و به زودی خواهند دانست کسانيکه ظلم کردند، به کدامين بازگشتگاه برمیگردند (مبارکه شعراء/227).